ΧΑΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ.



Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΤΟΝ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΜΟ,
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ


ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙἈΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!!!!!!


Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΘΕΛΕΙ ΟΧΙ Ν΄ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΤΟ ΦΡΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ.
ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ







ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;


1.Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

2.Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ;

3.Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

4.ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;






ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;



ΤΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Α) ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Β)ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Γ)ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ




















Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΗΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΗΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΩΡΑ 06:00μ.μ.:ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ Θ΄ΩΡΑΣ-ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ & ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ

ΩΡΑ 05:30π.μ.ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΩΡΩΝ-ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ

ΩΡΑ 07:00μ.μ.:ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΟΡΘΡΟΥ – ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ  01/09/14 – ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ – ΟΣΙΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ-

ΟΡΘΡΟΣ – (ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΓΙΑΣΜΟΥ) - ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ’ΩΡΑ -ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΑΓΙΟΥ ΜΑΜΑΝΤΟΣ

ΤΡΙΤΗ 02/09/14 – ΑΓΙΟΥ ΜΑΜΑΝΤΟΣ – ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΝΗΣΤΕΥΤΟΥ

ΟΡΘΡΟΣ – ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ’ΩΡΑ -ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
(Θα τεθεί τεμάχιο λειψάνου του Αγίου για προσκύνηση)

ΤΕΤΑΡΤΗ 03/09/14 – ΑΝΑΚΟΜΟΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
(Θα τεθεί τεμάχιο λειψάνου του Αγίου για προσκύνηση)

 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 05/09/14 – Θ’ΩΡΑ -ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ

ΣΑΒΒΑΤΟ 06/09/14 – ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΝ ΧΩΝΑΙΣ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ

ΟΡΘΡΟΣ – ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ’ΩΡΑ - ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 07/09/14 – ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ – ΣΩΖΟΝΤΟΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ

ΟΡΘΡΟΣ – ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ’ΩΡΑ -ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ

ΔΕΥΤΕΡΑ 8/09/14 - ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΙΩΑΚΕΙΜ & ΑΝΝΗΣ

ΤΡΙΤΗ 09/09/14 - ΙΩΑΚΕΙΜ & ΑΝΝΗΣ ΤΩΝ ΘΕΟΠΑΤΟΡΩΝ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΤΕΤΑΡΗ 10/09/14 – ΜΗΝΟΔΩΡΑΣ,ΜΗΤΡΟΔΩΡΑΣ,ΝΗΜΦΟΔΩΡΑΣ

Θ΄ΩΡΑ–ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ–ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΑΓΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ  

ΕΚ ΒΑΣΤΑΣ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12/09/14 - Θ΄ΩΡΑ–ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 13/09/14 -  ΚΟΡΝΗΛΙΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ - ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΤΟΥ ΙΒΙΡΗΤΟΥ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 14/09/14 -  ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ - ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΔΕΥΤΕΡΑ  15/09/14 - ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ – ΝΙΚΗΤΑ – ΦΙΛΟΘΕΟΥ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΤΡΙΤΗ 16/09/14 – ΕΥΦΗΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 17/09/14 - ΣΟΦΙΑΣ-ΠΙΣΤΕΩΣ-ΑΓΑΠΗΣ & ΕΛΠΙΔΑΣ
(Θα τεθεί τεμάχιο λειψάνου της Αγίας Ελπίδας για προσκύνηση)

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19/09/14 - Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΑΓΙΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ  20/09/14 - ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 21/09/14 – ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΑΛΑΜΨΑΝΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 22/09/14 - Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

ΤΡΙΤΗ 23/09/14 - ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΗΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 24/09/14 - ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΗΣ – ΘΕΚΛΗΣ - ΠΟΛΥΞΕΝΗΣ

ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ -ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΠΕΜΠΤΗ 25/09/14 - Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ –

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26/09/14 -  ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ – ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 27/09/14 – ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΥ – ΑΚΥΛΙΝΗΣ ΕΚ ΖΑΓΚΛΙΒΕΡΙΟΥ

ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Θ΄ΩΡΑ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ 28/09/14 – ΧΑΡΙΤΩΝΟΣ – ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ - ΕΥΣΤΟΧΙΑΣ

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ.
Το μήνυμα της Εορτής της Αποτομής της Κεφαλής του Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου στις μέρες μας
 Η Αποτομή της Κεφαλής του Τιμίου Ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου είναι το γεγονός που τιμάται από την αγία μας Εκκλησία.
Ο μέγιστος αλλά και έσχατος των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ζούσε,σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Μάρκο,στην έρημο της Ιουδαίας,διακηρύσσοντας τον ερχομό του Μεσσία και καλώντας το λαό σε μετάνοια.
Ο λόγος του ήταν ελεγκτικός, όπως και των παλαιότερων Προφητών και καυτηρίαζε την αμαρτία και κάθε είδους αδικία. Δεν δίστασε να ελέγχει τους Φαρισαίους για την υποκρισία τους και αυτόν ακόμη το βασιλιά Ηρώδη Αντίπα, ο οποίος συνήψε παράνομη σχέση με τη γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, την Ηρωδιάδα.
 Η συγκεκριμένη στάση οδήγησε, αρχικά, στη φυλάκιση του Ιωάννη και τελικά στην αποκεφάλισή του, όπως είχε ζητήσει η θυγατέρα της Ηρωδιάδας, η οποία γοήτευσε το βασιλιά με τον ρυθμικό χορό της κι έτσι εξασφάλισε ένορκη υπόσχεση απ’ αυτόν ότι θα λάβει οτιδήποτε επιθυμεί ως δώρο έως και το μισό βασίλειό του. Όμως, η κακία και η εμπάθεια της μητέρας της την παρακίνησε να περιφρονήσει ακόμη και το μισό βασίλειο. Αντί άλλου δώρου ζήτησε την κεφαλή του Βαπτιστού. Περίλυπος ο Ηρώδης για το τι θα πουν οι συνδαιτυμόνες, εκτελεί την απόφαση.
 Η Τιμία Κεφαλή του Ιωάννου, που προσφέρθηκε στη Σαλώμη σε πιάτο, ετάφη στο χώρο της φυλακής από τους στρατιώτες.
 Ο Βαπτιστής του Κυρίου ακολούθησε την οδό, που προέβλεπε το σχέδιο της θείας οικονομίας (της φιλανθρωπίας) του Θεού και έγινε Πρόδρομός του Θεανθρώπου Χριστού.
Εμείς, τιμώντας, τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ας μιμηθούμε το ήθος και την παρρησία του και, μέσα από τη συμπεριφορά του Ηρώδη, ας διδαχθούμε τις συνέπειες της τρυφηλής ζωής και της ανηθικότητας, αλλά και της επιπόλαιης συμπεριφοράς, που οδηγεί ακόμη και σε ανόητους όρκους.
 Οι οικονομικές δυσκολίες στο σύγχρονο τρόπο ζωής μπορούν να γίνουν ευκαιρίες για πνευματική αξιοποίηση και ανατροπή της αλαζονείας του ανθρώπου, σε αλληλεγγύη και φιλανθρωπία.
Να σημειωθεί ότι κατά την σημερινή ημέρα τηρείται αυστηρή νηστεία.
Επιμέλεια: Επίσκοπος Μεσαορίας Κὐπρου Γρηγόριος 

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

Ο μέγας ισαπόστολος, φωτιστής του υπόδουλου Γένους, θαυματουργός όσιος, ένδοξος και λαοφιλής ιερομάρτυς, γεννήθηκε στο χωριό Μεγάλο Δένδρο της Αιτωλίας το 1714. Συγκεκριμένα ανάμεσα στα χωριά Μεγάλο Δένδρο και Ταξιάρχης της ορεινής Τριχωνίδος, περιοχή που ονομάζεται Απόκουρο, από γονείς Ηπειρώτες: «Γονέων ευσεβών υιός, παρά των οποίων ανατραφείς, και παιδευθείς εν παιδεία, και νουθεσία Κυρίου, κατά τον Απόστολον».
Έμαθε τα πρώτα γράμματα στη μονή της Παναγίας Σεγδίτσας Παρνασσίδος κοντά στον ιεροδιάκονο Γεράσιμο Λύτσικα και στη Λαμποτινά Ναυπακτίας με τον ιεροδιδάσκαλο Ανανία Δερβισάνο, όπου και δίδαξε. Κατόπιν συναντάται στην ονομαστή σχολή Βραγγιανών Αγράφων, την οποία είχε ιδρύσει ο συμπατριώτης του όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός ( 1682). Στη σχολή αυτή διδάχθηκε ανώτερα μαθήματα φιλοσοφίας, αρχαίων ελληνικών, θεολογικών, φυσικομαθηματικών, στοιχείων ιατρικής και άλλων εγκυκλοπαιδικών γνώσεων.
Στη συνέχεια ήλθε στο Άγιον Όρος. Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη: «Επειδή κατά τους χρόνους εκείνους άρχισε με φήμην μεγάλην και το σχολείον του Βατοπαιδίου εις το Άγιον Όρος, μετέβη εις εκείνο με άλλους ειδικούς του συμμαθητάς ουκ ολίγους· εκεί ετελείωσε τα γραμματικά υποκάτω εις τον διδάσκαλον Παναγιώτην Παλαμάν μετά δε ταύτα παρέλαβε και την Λογικήν από τον διδάσκαλον Νικόλαον Τζαρτζούλιον τον εκ Μετζόβου, όστις εκεί εσχολάρχησε μετά τον σοφώτατον Ευγένιον· ήταν δε ακόμα λαϊκός Κώνστας καλούμενος· πλην και εις το σχήμα όντας των λαϊκών, εφαίνετο εστολισμένος με την σεμνότητα του μοναδικού σχήματος, και κατά πάντα ηγωνίζετο, και τον εαυτόν του εγύμναζε προς τελείαν άσκησιν· επειδή δε πάλιν κακή τύχη η περίφημος εκείνη σχολή αναχωρησάντων των διδασκάλων, ερημώθη, και κατήντησε να γένη ως το απ' αρχής». Στην περίφημη αυτή Βατοπαιδινή Σχολή και κοντά σε σπουδαίους διδασκάλους επί μία περίπου εξαετία απέκτησε αρκετά καλή μόρφωση και προσωπική εκπαιδευτική αντίληψη.
Αργότερα, στις διδαχές του, αναφέρεται στη μόρφωση που απέκτησε: «Εγώ, χριστιανοί μου, έφθειρα την ζωήν μου εις την σπουδήν σαράντα-πενήντα χρόνους, εγώ εδιάβασα και περί ιερέων, και περί ασεβών και περί αθέων και περί αιρετικών, τα βάθη της σοφίας ερεύνησα».
Αλλού αναφέρει: «έμαθα πολλών λογιών γράμματα, εβραϊκά, τουρκικά, φράγκικα και απ' όλα τα έθνη και πολλά τα εδιάβασα».
Κατόπιν μετέβη στην ιερά μονή Φιλοθέου. Εκεί εκάρη μοναχός με το όνομα Κοσμάς και χειροτονήθηκε ιερεύς. Όπως λέγει ο ίδιος, «επήγα και εις το Άγιον Όρος και έκλαιγα διά τες αμαρτίες μου δεκαεπτά χρόνους». Από μικρός είχε μεγάλη αγάπη στον Θεό και στον συνάνθρωπο. Μελετούσε το ευαγγέλιο και σκεπτόταν πως θα μπορούσε να βοηθήσει τους αδελφούς του κατά τον καλύτερο τρόπο. Προσευχόταν και συμβουλευόταν πνευματικούς και Γέροντες. Ένιωθε ότι έπρεπε να αφήσει το προσφιλές Άγιον Όρος, για να βοηθήσει τον χειμαζόμενο λαό. «Το Γένος κινδύνευε τον έσχατο κίνδυνο. Από την μια οι Τούρκοι, απ' την άλλη ο διαφωτισμός -ο άθεος διαφωτισμός- της Γαλλίας. Η πίστις διαρκώς υποχωρούσε. Το ισλάμ εν θριάμβω. Η εληνική γλώσσα ηφανίζετο. Επαρχίες ολόκληρες είχαν ξεχάσει τα ρωμέϊκα και μιλούσαν άλλες τούρκικα, άλλες σλάβικα, άλλες αρβανίτικα, άλλες βλάχικα. Ήσαν και οι ξένες προπαγάνδες. Παπικοί μισσιονάριοι, λουθηροκαλβίνοι ψευδοϊεραπόστολοι εκμεταλευόμενοι την φτώχεια του λαού έμπηγαν τα γαμψά και μολυσμένα νύχια τους στις άχραντες και αμίαντες σάρκες της Εκκλησίας του Χριστού. Αντελήφθη ο Άγιος τον κίνδυνο. Τα απαισιόδοξα μηνύματα έφθαναν και στο Άγιον Όρος. Τα συνέλαβε. Έπρεπε να διακόψη την άσκησι στη Μονή. Τον περίμενε το Γένος του, η Εκκλησία του Χριστού. Μόρφωσιν είχε αποκτήσει πολλή, αρετές δυσκατόρθωτες για τους πολλούς είχε, ταπείνωσι διέθετε δυσθεώρητη, ζήλος ένθεος έκαιγε στην καρδιά του».

Καθολικό Ιεράς Μονής Φιλοθέου
Στη μονή Φιλοθέου αισθάνθηκε κλήση από τον Θεό για την ανάληψη του μεγάλου έργου «της διαφωτίσεως και αναγεννήσεως των αδελφών Χριστιανών. Οι Έλληνες είχαν περιπέσει εις αμάθειαν εις ότι αφορά την θρησκείαν των, και αυτό είχεν ως αποτέλεσμα τας πολλαπλάς κακίας, και την κατά μεγάλους αριθμούς αλλαξοπιστίαν εκ της Ορθοδοξίας εις τον Μωαμεθανισμόν. Ο Κοσμάς ένοιωθε τούτο βαθύτατα. Εζήτησε λοιπόν και έλαβε την συγκατάθεσιν των γερόντων του όπως αναλάβη μία τοιαύτην αποστολήν. Αφήνοντας το Άγιον Όρος, μετέβη εις Κωνσταντινούπολιν, συνήντησε τον Πατριάρχην Σεραφείμ (1757-1761) και έλαβε παρ' αυτού γραπτήν άδειαν να κηρύξη ανά την Ελλάδα».
Το 1760 στην Κωνσταντινούπολη συνάντησε τον κατά σάρκα αδελφό του Χρύσανθο τον Αιτωλό (1785), από τον οποίο διδάχθηκε ρητορική τέχνη. Το ιεραποστολικό του έργο στον ηπειρωτικό και νησιωτικό ελλαδικό χώρο ήταν μεγαλόπνοο, θαυμαστό, αποτελεσματικό και σπουδαίο.
Κήρυττε απλά, μεστά, εγκάρδια, εκφραστικά, ταπεινά και χαριτωμένα. Μιλούσε «το κατά δύναμιν, όχι ως διδάσκαλος, αλλ' ως αδελφός· διδάσκαλος μόνος ο Χριστός μας είναι». «Είστε τέκνα και θυγατέρες του Χριστού μας», έλεγε στους ακροατές του, «και όχι μόνον δεν είμαι άξιος να σας διδάξω, αλλά μήτε τα ποδάρια να σας φιλήσω, διατί ο καθένας από λόγου σας είναι τιμιώτερος από όλον τον κόσμον». Άλλοτε πάλι χαρακτηριστικά και ταπεινά παρατηρούσε: «Ακούγοντας και εγώ, αδελφοί μου, ετούτον τον γλυκύτατον λόγον, οπού λέγει ο Χριστός μας, «Με έτρωγεν εις την καρδίαν τόσους χρόνους ωσάν σκουλίκι», διά τους αδελφούς μας τους Χριστιανούς για τη σωτηρία των ψυχών τους εβγήκα και περιπατώ από τόπον εις τόπον και από χώραν εις χώραν και διδάσκω τους αδελφούς μου Χριστιανούς».
Το επί εικοσαετία πλούσιο κηρυκτικό έργο του πέρασε από την Κωνσταντινούπολη, Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησο, Ήπειρο, νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους. Το φλογερό κήρυγμά του είχε τεράστια απήχηση στις διψασμένες και ταλαιπωρημένες ψυχές των υποδούλων, όπως αναφέρει ο καλός μαθητής και βιογράφος του Σάπφειρος Χριστοδουλίδης: «Όπου και εάν επήγαινεν ο τρισμακάριστος, εγίνετο μεγάλη σύναξις των Χριστιανών και ήκουαν μετά κατανύξεως και ευλαβείας την χάριν και γλυκύτητα των λόγων του, και ακολούθως εγίνετο και μεγάλη διόρθωσις και ωφέλεια ψυχική». Όπως μάλιστα γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «ήτον η διδαχή του, καθώς ημείς αυτήκοοι αυτής εγενόμεθα, απλούστατη, ωσάν εκείνη των αλιέων· ήταν γαλήνιος, και ησύχιος, οπού εφαίνετο καθολικά, να είναι γεμάτη από την χαράν του ιλαρού, και ησύχου Αγίου Πνεύματος». Και συνεχίζει: «Και ο Θεός άνωθεν συνήργει και εβεβαίωνε τα λόγιά του με τα ακόλουθα σημεία, και θαύματα, καθώς ποτέ διά των τοιούτων θαυμάτων εβεβαίωνε και το κήρυγμα των ιερών Αποστόλων του». Στη Βόρειο Ήπειρο «συνεργούσης της θείας χάριτος, πολλούς και μεγάλους καρπούς έκαμε· διά τί τους αγρίους, ημέρωσε· τους ληστάς, κατεπράϋνε· τους άσπλαχνους και ανελεήμονας, έδειξε ελεήμονας, τους ανευλαβείς, έκαμεν ευλαβείς, τους αμαθείς, και αγροίκους εις τα θεία, εμαθήτευσε, και τους έκαμε να συντρέχουν εις τας ιεράς Ακολουθίας· και όλους απλώς τους αμαρτωλούς, έφερεν εις μεγάλην μετάνοιαν, και διόρθωσιν· ώστε οπού έλεγον όλοι, ότι εις τους καιρούς των εφάνη ένας νέος Απόστολος».
Όλοι οι βιογράφοι του τονίζουν ιδιαίτερα ότι έπασχε για την ίδρυση σχολείων, για να μαθαίνουν τα ελληνόπουλα γράμματα δωρεάν, «να στερεώνωνται μεν εις την πίστιν και την ευσέβειαν, να οδηγώνται δε εις την ενάρετον ζωήν και πολιτείαν». Έπεισε τους πλούσιους να αγοράζουν κολυβήθρες για τις εκκλησίες που δεν είχαν.
Έτσι αγοράστηκαν πάνω από 400 κολυμβήθρες, βιβλία για τους εγγραμμάτους, κομποσχοίνια και σταυρουδάκια για όλους, περί τις 500.000. Δεν δίστασε να στιγματίσει το εμπόριο των Εβραίων, που έκαμαν ημέρα Κυριακή, και δεν επέτρεπε τους χριστιανούς να εργάζονται την ημέρα του Κυρίου. Γι' αυτό οι Εβραίοι τον μίσησαν θανάσιμα.
Στις περιοδείες του τον ακολουθούσαν πολλοί ιερείς και πολύς κόσμος. Το κάθε κήρυγμά του στον κάθε τόπο ήταν μία ιεροτελεστία. Έλεγε στους χριστιανούς να προετοιμασθούν, να εξομολογηθούν και να νηστεύσουν. Οι ιερείς τελούσαν το μυστήριο του ιερού ευχελαίου, και έχριαν τους χριστιανούς. Έστηναν παντού ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό, άναβαν κεριά, και εκείνος ανέβαινε στο σκαμνί του, μοίραζε ευλογίες, άρτους και κόλλυβα, και έκανε τη διδαχή. Ο σταυρός έμενε σε ανάμνηση της διαβάσεώς του και συχνά θαυματουργούσε517. Οι μαθητές του κρατούσαν σημειώσεις, και έτσι έχουμε σήμερα τις διδαχές του, που συνοδεύονταν από θαύματα και προφητείες. Οι προφητείες του αναφέρονται στην απελευθέρωση του σκλαβωμένου Έθνους, στο μέλλον διαφόρων προσώπων, πόλεων και της ανθρωπότητος, στις εφευρέσεις της επιστήμης και σε άλλα θέματα. Πολλές από αυτές πραγματοποιήθηκαν με πιστή ακρίβεια.
Παρά τη μεγάλη αγάπη του ευεργετημένου από τον άγιο λαού και τον σεβασμό που του έτρεφαν ακόμη και Τούρκοι υπήρχαν και ορισμένοι που τον μισούσαν, όπως κάποιοι πλούσιοι κοτσαμπάσηδες, γιατί τους έλεγχε τις διάφορες αδικίες, αλλά κυρίως οι Εβραίοι, τους οποίους έλεγχε και αυτούς στα κηρύγματά του. Φυσικά «δεν πάσχει βέβαια από αντισημιτισμό ο Άγιος. Μιλεί και εδώ την γλώσσα της αλήθειας. Ξέρει ότι οι Εβραίοι βρίσκονταν πίσω από τις αδικίες και τους διωγμούς των Χριστιανών». Έγραφε σε επιστολή του προς τον αδελφό του Χρύσανθο λίγους μήνες προ του τέλους του: «Δέκα χιλιάδες χριστιανοί με αγαπώσι και ένας με μισεί. Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι και ένας όχι τόσον. Χιλιάδες Εβραίοι θέλουν τον θάνατόν μου και ένας όχι».
Οι Εβραίοι τον συκοφάντησαν στις τουρκικές αρχές, και κατόρθωσαν με πολλά χρήματα προς τον Κούρτ Πασά του Βερατίου να επιτύχουν τη θανάτωσή του. Ο άγιος προγνώρισε το τέλος του και την τελευταία νύκτα του, «χωρίς να δείξη ολότελα κανένα σημείον λύπης διά την στέρησιν της ζωής του, αλλά μάλιστα φαινόμενος χαριέστατος εις το πρόσωπον, ωσάν να επήγαινεν εις χαραίς και ξεφαντώματα». Τον κρέμασαν από ένα δένδρο στο χωριό Κολικόντασι και έριξαν το τίμιο λείψανό του στον ποταμό Άψο. Παρά την πέτρα που του είχαν δέσει στον λαιμό το λείψανο έπλεε. Βρέθηκε από τον ευλαβή ιερέα Μάρκο και ενταφιάστηκε στη μονή της Θεοτόκου Αρδονίτσας. Ο άγιος μαρτύρησε στις 24.8.1779. Τον Αύγουστο του 1813 έγινε η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων. Το επόμενο έτος κτίστηκε εκεί προς τιμή του ναός και μονή με προσταγή του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, για τον οποίο είχε προφητεύσει ότι θα προοδεύσει.
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός τιμήθηκε από νωρίς ως άγιος από τον πιστό λαό. Απόδειξη της τιμής αυτής και της αγάπης είναι εκατοντάδες φορητές εικόνες, τοιχογραφίες, χαλκογραφίες, ξυλογραφίες, σχέδια, προσκυνητάρια και ναοί. Η κανονική πράξη της αναγνωρίσεώς του έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 20.4.1961. Το 1984 βρέθηκαν από τους συγγραφείς κυρίους Π. Β. Πάσχο και Π. Φ. Χριστόπουλο τα λείψανα του αγίου στο καταστραμένο μοναστήρι του στην Αλβανία. Υπάρχει μία αρκετά πλούσια βιβλιογραφία σχετική, με τον άγιο.
Ακολουθία και βίο του συνέθεσαν οι Νικόδημος ο Αγιορείτης, Σαπφείριος Χριστοδουλίδης (1814), ο Θωμάς Πασχίδης (1860) και ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννίτης. Παρακλητικό Κανόνα έγραψε ο μητροπολίτης Άρτης Σεραφείμ.
Η μνήμη του τιμάται στις 24 Αυγούστου.
πηγή:
Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου,
Βατοπαιδινό Συναξάρι,
Έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου,
Α' Έκδοση, 2007
Αντιγραφή: http://www.pemptousia.gr

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑ.

Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ καί ελέησόν με. Χριστέ καί Παναγιά μου, συχώρεσέ με, ευλόγησέ με, οικονόμησε τή σωτηρία της ψυχής μου, καθ΄όλη τή διάρκεια της επίγειας ζωής μου προστάτεψε εμένα, τούς δικούς μου, τόν τόπο μου, τήν Ελλάδα μας, τήν Κύπρο μας καί όλους τούς Ορθοδόξους Χριστιανούς. Ειρήνεψε τόν κόσμον όλον καί οδήγησέ τονε στήν αιώνια σωτηρία.
 Παναγία Τριάς: Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς· Κύριε Ιησού Χριστέ μου, ο ελθών εις τόν κόσμον αμαρτωλούς σώσαι ών (=από τούς οποίους) πρώτος είμαι εγώ· Πανάγιον Πνεύμα καί Παράκλητε αγαθέ. Παναγία Παρθένε Θεοτόκε Μαρία, η ουράνια Μητέρα μας· Άγιε Νικόλαε, άγιοι Γέροντες καί Πάντες οι Άγιοι, μαζί με όλους πού προσεύχονται κατά παρόμοιο τρόπο,
  Σας παρακαλώ πάρα πολύ ο δυστυχής καί ανάξιος δούλος σας, όλους εμάς τούς Έλληνες-Κυπρίους-καί απανταχού της γης Ορθοδόξους, από τά παλιά χρόνια μέχρι σήμερα, συχωρέστε μας γιά τά πλήθη των εν γνώσει καί εν αγνοία αμαρτιών μας.
  Προστατέψτε μας από τούς εχθρούς μας, τόν Αντίχριστο καί τούς περί αυτόν. από τούς Τούρκους, τούς Μουσουλμάνους, τούς Γερμανούς. από τούς προδότες πολιτικούς, από τούς ανάξιους αρχηγούς, από τούς κλέφτες, τούς απατεώνες, τούς τοκογλύφους, τούς φονιάδες (μεταξύ των οποίων καί οι υπαίτιοι των αυτοκτονιών), τούς εμπρηστές. από τούς αλλοπίστους, τούς αιρετικούς, τούς σχισματικούς, τούς μάγους, τούς σατανιστές. από τούς Άγγλους, τούς Αμερικάνους, τούς Μασώνους καί τούς Σιωνιστές.
  Πιέστε όσους έχουν καταστρέψει ή ζημιώσει ή αδικήσει τήν Ελλάδα μας, τήν Κύπρο μας καί τούς απανταχού της γης Ορθοδόξους από τά παλιά χρόνια μέχρι σήμερα, είτε ομοπίστους είτε αλλοπίστους, νά μετανοήσουνε, νά αποκαταστήσουνε τίς εις βάρος μας κακίες τους, καί νά φροντίσουνε γιά τή σωτηρία της ψυχής τους.
  Συχωρέστε όλες μας τίς εν γνώσει καί αγνοία αμαρτίες μας, αφότου γεννηθήκαμε μέχρι τή στιγμή αυτή. Δώστε μας ψυχοσωματική υγεία, σύνεση, φρόνηση, υπομονή, φώτιση καί θέληση νά τηρούμε τίς θείες εντολές. Δώστε μας οικογενειακή ευτυχία, ειρήνη, ελπίδα, αιώνια σωτηρία καί χαρά. Θεραπεύστε τούς ασθενείς. Προστατέψτε τούς πτωχούς, τίς χήρες, τά ορφανά, τά παιδιά των διεζευγμένων. Φωτίστε τούς νέους καί τίς νέες νά κάνουν χριστιανικές καί φιλοπάτριδες πολύτεκνες οικογένειες! Καί όσους δέν τό μπορέσουν, φωτίστε τους νά αφοσιωθούν σέ έργα φιλάνθρωπα καί εθνοσωτήρια!
 ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μή μας κατηγορήσει κανείς γιά μνησικακία. Δέν ζητάμε τό κακό τους, αλλά παρακαλούμε γιά προστασία μας από αυτούς· καί νά πιεστούν έτσι, ώστε νά μετανοήσουν καί νά μας πληρώσουνε γιά τίς κακίες τους (αν όχι οι ίδιοι) οι δικοί τους καί οι απόγονοί τους. Διότι υπάρχει συλλογική ευθύνη καί νόμος πνευματικός. Αν θέλουν νά απαλλαγούν από τίς αιώνιες φοβερές συνέπειες των κακιών τους, πρέπει νά τό φροντίσουν οι απόγονοί τους. Όπως οι Εβραίοι καταράστηκαν τά παιδιά τους λέγοντας: «τό αίμα Αυτού εφ΄ημάς καί επί τά τέκνα ημών», κατά ανάλογο τρόπο όσοι από τους απογόνους των μετανοήσουν πρέπει να παρακαλέσουν καί νά πληρώσουν, γιά νά συχωρεθούν οι πρόγονοί τους από τά εγκλήματά τους. Ο μέν Εσταυρωμένος τούς συχώρεσε, αλλά δέν θά συχωρεθούν όσο δέν μετανοούν, όσο δέν πιστεύουν ορθοδόξως καί δέν ζητάνε μετά δακρύων τή θεία συχώρεση. Ούτε πρόκειται νά σωθούν, αν (έστω οι απόγονοί τους) δέν αγαπήσουν τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο, ιδίως όποιον έχουν ταλαιπωρήσει καί ζημιώσει.
Ιερομ.πατήρ Μάξιμος Αγιορείτης του Γέροντος Ιωσήφ.
Ταχ.Θυρίδα 49, 630.86..Καρυές
Άγ.Όρος. e.mail: frmaxim@otenet.grwww.maximosathos.com
Η Προσευχή του γέροντα είναι από το κρεβάτι όπου αναρρώνει και εύχεται με το ευλογημένο κομποσχοινάκι του για όλον τον κόσμο.
Διαδώστε αυτή τήν προσευχή όσο τό δυνατόν περισσότερο μέ φωτοτυπίες καί e.mails!

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Ήταν ένας ασκητής κι είχε δυο υποτακτικούς. Προσπαθούσε πολύ να τους ωφελήσει και να τους κάνει καλούς.
  Είχε, όμως, την ανησυχία αν όντως προχωρούν στην πνευματική ζωή, αν προοδεύουν και αν είναι έτοιμοι για την βασιλεία του Θεού.
Περίμενε ένα σημάδι γι' αυτό από τον Θεό, αλλά δεν έπαιρνε καμία απάντηση.
  Κάποια ημέρα θα γινόταν αγρυπνία στην εκκλησία μιας άλλης σκήτης, που απείχε πολλές ώρες από την δική τους. Έπρεπε να γίνει πορεία μέσα στην έρημο. Έστειλε τους υποτακτικούς από το πρωί, ώστε να φτάσουν νωρίς, για να τακτοποιήσουν την εκκλησία, κι ο Γέροντας θα πήγαινε το απόγευμα. Οι υποτακτικοί είχα προχωρήσει αρκετά, όταν ξαφνικά άκουσαν βογγητά.
Ήταν ένας άνθρωπος βαριά τραυματισμένος και ζητούσε βοήθεια:
- Πάρτε με σας παρακαλώ, τους έλεγε, γιατί εδώ είναι ερημιά, κανείς δεν περνάει, ποιος θα μπορέσει να με βοηθήσει; Εσείς είστε δυο. Σηκώστε με και οδηγήστε με στο πρώτο χωριό.
- Δεν μπορούμε! Του είπαν. Βιαζόμαστε για την αγρυπνία, έχουμε πάρει εντολή να ετοιμάσουμε.
 - Πάρτε με σας παρακαλώ! Αν με αφήσετε, θα πεθάνω, θα με φάνε τα θηρία.
 - Δεν μπορούμε! Τι να κάνουμε, πρέπει να πάμε στο καθήκον μας. Κι έφυγαν.
Το απόγευμα ξεκίνησε ο Γέροντας για την αγρυπνία.Πέρασε από τον ίδιο δρόμο.
Έφθασε και στο μέρος που ήταν ο τραυματισμένος.
Τον βλέπει, τον πλησιάζει, και του λέει:
- Τι έπαθες, άνθρωπε του Θεού; Τι έχεις; Από πότε είσαι εδώ; Δεν σε είδε κανείς;
- Πέρασαν το πρωί δυο μοναχοί και τους παρακάλεσα να με βοηθήσουν, αλλά βιαζόταν να πάνε στην αγρυπνία.  
- Θα σε πάρω εγώ μην ανησυχείς, του λέει.  
- Δεν μπορείς εσύ, είσαι γέροντας, δεν μπορείς να με σηκώσεις, αδύνατον!
- Όχι θα σε πάω! Δεν μπορώ να σε αφήσω!  
- Μα, δεν μπορείς να με σηκώσεις.  
- Θα σκύψω, και εσύ πιάσου από πάνω μου και λίγο λίγο θα σε πάω σε κανένα κοντινό χωριό. Λίγο σήμερα, λίγο αύριο θα σε πάρω.
Τον πήρε με μεγάλη δυσκολία και άρχισε να βαδίζει με το βάρος εκείνο μέσα την άμμο πάρα πολύ δύσκολα.
Ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι και σκεπτόταν:«Έστω και σε τρεις μέρες θα φτάσω».
Καθώς όμως προχωρούσε, άρχισε να νιώθει το φορτίο του πιο ελαφρό, πιο ελαφρό και σε κάποια στιγμή αισθάνθηκε σαν να μην κρατάει τίποτα. Τότε γυρίζει πίσω να δει τι συμβαίνει και βλέπει με έκπληξη πάνω του έναν άγγελο.
Ο άγγελος του είπε:
- Με έστειλε ο Θεός να σε πληροφορήσω ότι οι δυο υποτακτικοί σου δεν είναι άξιοι της Βασιλείας του Θεού, γιατί δεν έχουν αγάπη!
 Ο ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Ένας σκητιώτης με μεγάλη επίδοση στην πρακτική χριστιανική ζωή, απλοϊκός στην πίστη, έπεφτε σε σφάλματα λόγω της αγραμματοσύνης του. Έλεγε: «Ο άρτος που παίρνουμε με την Θεία Κοινωνία δεν είναι αληθινά σώμα Χριστού, αλλά ομοίωμα».
  Δύο γέροντες άκουσαν ότι λέει αυτά τα λόγια και επειδή από τον τρόπο της ζωής του γνώριζαν ότι αυτός ήταν μεγάλος, σκέφτηκαν ότι από ακακία και αφελότητα μιλάει έτσι. 
  Ήρθαν λοιπόν και του λένε: (…) «Ας κάνουμε προσευχή στον Θεό αυτήν την εβδομάδα γι’ αυτό το μυστήριο της πίστεώς μας και έχουμε πεποίθηση ότι ο Θεός θα μας φανερώσει την αλήθεια». Ο Γέροντας δέχτηκε με χαρά αυτή την πρόταση και προσευχόταν στον Θεό με τα λόγια: «Κύριε, Εσύ γνωρίζεις ότι δεν απιστώ κινούμενος από κακία, αλλά για να μην πλανηθώ από άγνοια. Φανέρωσέ μου την αλήθεια , Κύριε, Ιησού Χριστέ». Οι Γέροντες γύρισαν στα κελλιά τους και παρακαλούσαν κι αυτοί τον Θεό με την προσευχή.
[…] Και ο Θεός άκουσε και τους δύο.
Όταν συμπληρώθηκε η εβδομάδα , ήρθαν στην εκκλησία την Κυριακή. Κάθισαν μόνοι οι τρεις σε ένα μιντέρι- στη μέση ήταν ο Γέροντας. Ανοίχτηκαν από τη Θεία Χάρη τα μάτια τους και όταν τοποθετήθηκε ο άρτος στην αγία Τράπεζα φάνηκε- στους τρεις μόνο- σαν ένα μικρό παιδί. Μόλις ο ιερέας άπλωσε τα χέρια του να τεμαχίσει σε κομμάτια τον άρτο, να, άγγελος Κυρίου κατέβηκε από τον ουρανό κρατώντας μαχαίρι, θυσίασε το παιδί και άδειασε το αίμα του στο ποτήριο. […]
  Όταν προχώρησαν να λάβουν από τα άγια μυστήρια δόθηκε –μόνο στον Γέροντα - κρέας ματωμένο. Εκείνος, όταν το είδε φοβήθηκε και φώναξε: «Πιστεύω, Κύριε, ότι ο άρτος είναι σώμα σου και το ποτήριο αίμα σου». Αμέσως το κρέας που ήταν στο χέρι του έγινε άρτος, σύμφωνα με το μυστήριο. Έπειτα μετέλαβε, ευχαριστώντας τον Θεό ( Σημείωση: η αρχαία τάξη της Εκκλησίας έδινε χωριστά το Σώμα και χωριστά το Αίμα στους πιστούς – σήμερα αυτό γίνεται μόνο στη λειτουργία του αποστόλου Ιακώβου. Ο πιστός, παίρνοντας το Σώμα του Χριστού στην παλάμη του, έλεγε «Αμήν» και το έβαζε στο στόμα. Έπειτα ακολουθούσε η μετάληψη του Τιμίου Αίματος).
  Του λένε οι Γέροντες: «Ο Θεός ξέρει ότι η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να γευθεί ωμό κρέας. Γι’ αυτό μετέβαλε το σώμα Του σε άρτο και το Αίμα Του σε οίνο γι’ αυτούς που το δέχονται με πίστη». Έπειτα ευχαρίστησαν τον Θεό για τον Γέροντα, γιατί δεν επέτρεψε να χαθούν οι κόποι του, και έφυγαν χαρούμενοι οι τρεις τους για τα κελλιά τους.
(Πηγή: Το Μέγα Γεροντικόν, τ. 4, κεφ. ΙΗ΄, 6, Θεσσαλονίκη, Ι.Μ. Γενεσίου της Θεοτόκου, 1999)

 

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ & ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΦΑΝΗ ΤΟΥ ΔΟΧΕΙΑΡΙΤΗ

Γεννήθηκε στα Ιωάννινα από ευσεβείς γονείς. Όταν ενηλικιώθηκε, ήλθε στο Άγιον Όρος κι έγινε μοναχός στη μονή Δοχειαρίου. Για τις αρετές του, μετά από καιρό, εξελέγη ηγούμενος. Τη μονή «εις ύψιστον βαθμόν ακμής ήγαγεν, εκθύμως και παντοίοις άσκητικοίς κανόσι παροτρύνων εις πολιτείαν όλως θεάρεστον τους υπό την εποπτείαν αύτού συνασπισμένους μοναχούς και τον προς τα θεία διάπυρον ζήλον αύτού μεταδιδούς».
Αργότερα, ανάγκες τον οδήγησαν έξω του Όρους. Μαζί με τον ανεψιό του πήγε στη σκήτη της Βέροιας, όπου έκτισε μονή προς τιμήν της Θεοτόκου «συναγαγών πολλούς μιμητάς της ενάρετου πολιτείας αυτού». Όταν η μονή αυτή προχώρησε στην πνευματική ζωή, άφησε τον ανεψιό του να τη διευθύνει κι αυτός πήγε στη Νάουσα, όπου έκτισε άλλη μονή προς τιμή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Συγκεντρώθηκαν και εδώ πολλοί μοναχοί, στους όποιους ήταν ηγούμενος επί «χρόνον ικανόν». Πολλοί χριστιανοί κατέφευγαν στον όσιο προς παρηγοριά και στηριγμό.
Κατόπιν επέστρεψε στη σκήτη της Βέροιας, όπου εκοιμήθη και ετάφη, αφού είχε προβλέψει την έκδημία του. Στη σκήτη υπάρχει μέρος των τιμίων λειψάνων του. Η θαυματόβρυτη κάρα του φυλάγεται στο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ναούσης. Στη μονή Δοχειαρίου σώζεται η «πατερίτσα» του οσίου.
Ο όσιος Θεοφάνης, και όσο ζούσε στη γη και μετά την ειρηνική του αποδημία, τέλεσε πλήθος θαυμάτων. Μεταξύ αυτών αναφέρονται πώς μετέβαλε θαλασσινό νερό σε πόσιμο, κόπασε σφοδρή θαλασσοταραχή, θεράπευσε λεπρό Αγαρηνό, ίασε επίσης ανθρώπους σχιζοφρενείς και κουλούς και γυναίκες αιμορροούσες κι επιληπτικές. Τη Νάουσα απάλλαξε από πανώλη και ανομβρία, της οποίας ο όσιος είναι πολιούχος.
Ο βίος και η ακολουθία του εκδόθηκαν για πρώτη φορά στη Βενετία το 1764. Νεώτερη ακολουθία συνέθεσε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.
Πηγή:  ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Μοναχού Μωυσέως, Αγιορείτου
 

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ & ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ ΒΑΡΝΑΒΑ & ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΤΩΝ ΚΤΙΤΟΡΩΝ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΣΟΥΜΕΛΑΣ

Οι κατά κόσμον συγγενείς (θείος και ανηψιός) Βασίλειος και Σωτήριχος γεννήθηκαν στην Αθήνα τον 10ο αιώνα. Όταν εκάρησαν μοναχοί και χειροτονήθηκαν ιερείς, έλαβαν τα ονόματα Βαρνάβας και Σωφρόνιος. Κατόπιν θεοσημίας ξεκίνησαν μεγάλο ταξίδι για τον Πόντο, προς ανεύρεση της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της λεγομένης Σουμελά και της ανοικοδομήσεως μονής. Κατά την ιεραποδημία τους αναφέρεται ότι προσκύνησαν τα τίμια λείψανα τών αγίων Λουκά εν Στειρίω, Βαρβάρου, Αχιλείου Λαρίσης και Δημητρίου Μυροβλύτου. Συναντήθηκαν με επισκόπους και ασκητές και κατέληξαν στο Άγιον Όρος, όπου προσκύνησαν στη Μεγίστη Λαύρα του οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου και επισκέφθηκαν τή μονή Βατοπαιδίου.
Στη μονή Βατοπαιδίου τους υποδέχθηκε ο μοναχός Λάζαρος, ο όποιος είχε πληροφορηθεί από τη Θεοτόκο περί αυτών. Ο ηγούμενος της μονής τους δέχθηκε φιλόφρονα και θέλησε, όταν πληροφορήθηκε την αγιότητά τους, να τους κρατήσει κοντά του προς ωφέλεια της αδελφότητος. Συνέταξε μάλιστα εξ αφορμής της επισκέψεως τών δύο αυτών αγίων ανδρών κατήχηση προς την αδελφότητα του παροτρύνοντας τους· «το φιλόξενους είναι, το ευπροσηγόρους πρός τους ξένους, των μήτινα των ευτελών μοναχών καταφρονείν, αλλά ασπάζεσθαι ευπροσηγόρως και άγιους τούτους νομίζειν, αποδέχεσθαί τε και ευπροθύμως φιλοξενείν, μη επαίρεσθαι δε εν τη κτίσει τών αρετών, αλλ΄ ευτελείς νομίζειν εαυτούς παρά πάσαν ανθρωπίνην φύσιν».
Μετά μία εβδομάδα ο μοναχός Λάζαρος είπε στον ηγούμενο του ότι πρέπει να αφήσει τους οσίους να αναχωρήσουν πρός επίτευξη τού σκοπού τους, εκεί όπου τους προσκαλούσε ή Θεοτόκος στον μακρυνό Πόντο, πού επέλεξε πρός κατοίκηση της. Ο ηγούμενος μέ λύπη κατευόδωσε τους δύο οσίους, υποτασόμενος στό θέλημά της Θεοτόκου και όχι στό δικό του θέλημα. Νέο μάλιστα σημείο επιβεβαίωνε την ιερότητα τού σκοπού τών οσίων Βαρνάβα και Σωφρονίου. Κατερχόμενοι στον αρσανά της μονής πρός αποχαιρετισμό συναντούν ναύτες να αναζητούν τους οσίους ονομαστικά. Πλέοντες στό πέλαγος πρός Κύπρο παρουσιάσθηκε ή Θεοτόκος, στον κυβερνήτη τού πλοίου και τού μήνυσε να πορευθεί εκεί όπου θά παραλάμβανε τους Αθηναίους οσίους, για να τους μεταφέρει στή Μαρώνεια. Δοξάζοντες τον Θεό και την Υπεραγία Θεοτόκο για τα θαυμάσιά της ο ηγούμενος και ή συνοδεία του κατευόδωσαν τους οσίους και τους απέλυσαν εν ειρήνη.
Από τή Μαρώνεια οδηγήθηκαν στό μοναχοστόλιστο Παπίκιο όρος, θαυματουργούντες και μέσω θαυμαστών γεγονότων διερχόμενοι πόλεις και μοναστικά κέντρα κατέληξαν στό σπήλαιο τού όρους Μελά, όπου βρήκαν την εικόνα της Οδηγήτριας Αθηνιώτισσας Θεοτόκου κι άρχισαν την ανοικοδόμηση της μονής, αφού πριν θαυματουργικά και διά προσευχής εξήλθε το απαραίτητο νερό. Με νηστείες, προσευχές, αγρυπνίες και ασκήσεις τελείωσαν τον ένθεο βίο τους οι όσιοι. Αναπαύθηκαν εν Κυρίω και οι δύο την δια ημέρα, στις 18 Αυγούστου, που καθιερώθηκε και ως ημερομηνία της μνήμης τους. Ο όσιος Βαρνάβας προ της μακαρίας τελευτής του άφησε στους συγκεντρωθέντες μοναχούς πνευματική διαθήκη, όπου μεταξύ άλλων θερμά τους παρότρυνε: «Ζηλούντας τα τών μακαρίων πατέρων ημών κατορθώματα, εν η εκλήθημεν ερήμην, εν ταύτη και μένειν εις τέλος, γρηγορούντας και προσευχομένους, ίνα μη εισέλθωμεν εις πειρασμόν. Πλουτείν τον της μακαρίας ταπεινοφροσύνης και απροσπαθούς ακτημοσύνης αναφαίρετον και τιμιώτατον πλούτον, αρκουμένους αίς έχομεν διατροφαίς και σκεπάσμασι, κατά τον Απόστολο. Τον εστάναι δοκούντα, μη υφηλοφρονείν επί πλούτω κατορθωμάτων, ή εαυτώ ταύτα επιγράφοντα, ή τους μη κατορθούντας φαρισαϊκώς κρίνοντα, ίνα μη χαλεπόν υποστάς το ναυάγιον πέση αλλ΄ ει τω φίλον το κρίνειν, εαυτόν μάλλον αδιαλείπτως ανακρίνειν, ει τών μεν όπισθεν επιλανθάνεται, τοις δε έμπροσθεν επεκτείνεται».
 
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΓΑΠΙΟΥ ΕΚ ΓΑΛΑΤΙΣΤΗΣ.


Γεννήθηκε στην κωμόπολη Γαλάτιστα της Χαλκιδικής περί το 1710. Η Γαλάτιστα την εποχή εκείνη ήταν έδρα επισκοπής. Στην πατρίδα του έλαβε την εγκύκλια μόρφωση. Την περίοδο αυτή στη Γαλάτιστα, όπως και σε άλλα μέρη της Χαλκιδικής, «έχουσι σχολεία αρκετά καλά κατηρτισμένα και προσωπικόν διδασκάλων εις την διδασκαλίαν αυτών». Αξίζει να αναφερθεί πώς άπό την Γαλάτιστα την δια εποχή ήταν οι σπουδαίοι συγγενείς αγιογράφοι λεγόμενοι Γαλατσάνοι, οι οποίοι αγιογράφησαν πολλές εικόνες και τοιχογραφίες στό Άγιον Όρος, και πολλά έργα τους σώζονται στη μονή Βατοπαιδίου.
Νέος μεταβαίνει για προσκύνηση τών Αγίων Τόπων στα Ιεροσόλυμα, όπου παραμένει, κείρεται μοναχός και γίνεται μέλος της Αγιοταφικής Αδελφότητος. Από τον πατριάρχη Ιεροσολύμων Παρθένιο (1737-1766), χειροτονείται ιερεύς του Παναγίου Τάφου.
Κατόπιν αποστέλλεται οικονόμος του μετοχίου του Παναγίου Τάφου στη Θεσσαλονίκη, πού ήταν ο ναός της Νέας Παναγίας κοντά στον Λευκό Πύργο, όπου υπάρχει και σήμερα. Κατά την εκεί παραμονή του δίδασκε στην Αστική Σχολή Θεσσαλονίκης.
Το 1743 ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Παρθένιος έστειλε τον αρχιμανδρίτη Αγάπιο στη Μόσχα για συλλογή εράνων πρός εξόφληση τού μεγάλου χρέους τού Παναγίου Τάφου πρός τους δανειστές τού Πατριαρχείου. Ο Αγάπιος λόγω πολλών και διαφόρων προβλημάτων παρέμεινε στη Ρωσία ως το 1747 και επέστρεψε με ένα ικανό ποσό πρός εξόφληση τού χρέους.
Όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη συνέχισε το διδακτικό του έργο στην εκεί σχολή. Κατόπιν δίδαξε ως καθηγητής στην Αθωνιάδα Ακαδημία, κοντά στη μονή Βατοπαιδίου. Με υπόδειξη τού σοφού διδασκάλου Ευγένιου Βούλγαρη ο άγιος διορίστηκε άπό το σεπτό Οικουμενικό Πατριαρχείο Σχολάρχης της Αθωνιάδος: Το ενδιαφέρον της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας ηυξήθη έτι περισσότερον εν τοις πρώτοις χρόνοις διά του διορισμού Εφορίας εν Κωνσταντινουπόλει και Άθωνι, επιτρόπων εν τη Ευρώπη και Σχολαρχών, ως τού Νεοφύτου Καυσοκαλυβίτου, τού εναρέτου και σοφού Αρχιμ. Αγαπίου Αγιοταφίτου τού και μαρτυρικώς τελειωθέντος κατά την 18ην Αυγούστου τού 1752 εν τη Θέρμη της Θεσσαλονίκης και εν συνεχεία τού θαυμασίου και σοφωτάτου Ιεροδιακόνου Ευγενίου τού Βουλγάρεως».
Ο πολύς Ευγένιος Βούλγαρης σε επιστολή του της 10 Απριλίου 1752 από τα Ιωάννινα πρός τον Αγάπιο τον συγχαίρει για την ανάληψη των καθηκόντων του στην Αθωνιάδα. Την επιστολή αυτή είχε στό αρχείο του ο λόγιος επίσκοπος Καμπανίας Θεόφιλος (1749-1795), πού υπήρξε μαθητής τού Βούλγαρη στα Ιωάννινα. Από τα Ιωάννινα ήταν ο Θεόφιλος, και έδρα της επισκοπής του ήταν η Κουλακιά Θεσσαλονίκης, όπου σημειώνει ο ίδιος: « Η επιστολή αύτη επέμφθη τω σοφωτάτω αρχιμανδρίτη τού Παναγίου Τάφου Κυρίω Αγαπίω, ον περ απέκτειναν έξω της Θεσσαλονίκης, κακοποιοί φονείς Γενίτζαροι, επανακάμπτοντα από Γαλατίστης της πατρίδος αυτού κατά τδ ,αψνβ΄ Αυγούστου ιη΄! Φεύ τω δυστυχεί γένει ημών διά την στέρησιν τοιούτου σοφωτάτου ανδρός. Όντως τα κρίματα τού Θεού άβυσσος πολλή».
Στις 18 Αυγούστου 1752 ο ενάρετος και σοφός «Αρχιμανδρίτης τού Παναγίου Τάφου, ο Μεγάλος Διδάσκαλος τού Γένους, ο σοφώτατος Σχολάρχης της Αθωνιάδος Αγάπιος ο Αγιοταφίτης φονεύεται μαρτυρικώς έξω από την Θεσσαλονίκη, πλησίον της Θέρμης, από κακοποιούς Γενιτσάρους καθώς ερχόταν από την Γαλάτιστα προς την Θεσσαλονίκην».
Γνωρίζουμε ότι την εποχή αυτή το στράτευμα τών βίαιων Γενιτσάρων στην περιοχή αυτή προέβαινε σε λεηλασίες, αρπαγές και αιματοχυσίες σε βάρος τού Ορθοδόξου λαού. Μας είναι άγνωστο τι συνέβη κατά τή σύλ ληψη και το μαρτύριο τού Αγαπίου. Όπως επίσης δεν γνωρίζουμε πού ενταφιάσθηκε και τι απέγιναν τα τίμια λείψανα του.
Η πρώτη εκδήλωση πρός τιμή τού αγίου Αγαπίου έγινε το1977 στη γενέτειρα του από τον σεβασμιώτατο μητροπολίτη Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ.κ. Νικόδημο, με ενέργειες τού πρωτοσυγκέλλου αυτής άρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη. Η εικόνα τού αγίου αγιογραφήθηκε από τον Αγιορείτη ιερομόναχο Βενέδικτο Νεοσκητιώτη το 1997 και τοποθετήθηκε στον ιερό ναό Παναγίας Γαλάτιστας. Ανεγείρεται ναός πρός τιμή του στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Την ιερά ακολουθία του συνέθεσε ο υμνογράφος Χαραλάμπης Μπούσιας.
Η μνήμη του είναι άγνωστη στους συναξαριστές. Τιμάται στις 18 Αυγούστου.

Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι, έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος, 2007.

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

ΜΝΗΜΗ ΤΟΠΙΚΟΥ ΑΓΙΟΥ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΕΚ ΚΑΠΠΟΥΑΣ
ΒιογραφίαΣτα ζοφερά χρόνια της τουρκοκρατίας, όπως είναι γνωστό από την ιστορία, μαρτύρησαν χιλιάδες χριστιανοί. Ένας λοιπόν, απ' αυτούς είναι και ο άγιος νεομάρτυς της θεσσαλικής Καππούας Κωνσταντίνος, ο οποίος προτού βαπτισθεί και ενταχθεί στους κόλπους της Εκκλησίας μας ήταν μουσουλμάνος γιος Τούρκου αξιωματούχου. Σε ηλικία είκοσι χρόνων μυήθηκε στα χριστιανικά δόγματα από κάποιον λόγιο μοναχό του μοναστηρίου της Καππούας «Άγιος Νικόλαος». Ο μοναχός αυτός όταν έκρινε ότι είχε εδραιωθεί η πίστη του τουρκόπουλου στο Χριστό, το βάφτισε στο μοναστήρι και από Σαΐμ, που ήταν το όνομά του, το μετονόμασε Κωνσταντίνο.
 Η αντίδραση του Τούρκου αξιωματούχου, πατερά του νεοφώτιστου Κωνσταντίνου, υπήρξε κεραυνοβόλος και δυναμική. Θέλησε να τιμωρήσει με θάνατο τους τρεις μοναχούς του μοναστηρίου της Καππούας αλλά δεν το κατόρθωσε, γιατί αυτοί κατάφεραν να δραπετεύσουν και να καταφύγουν στα Μετέωρα, όπου ζήτησαν προστασία από τους εκεί μοναχούς. Η οργή του πατέρα κορυφώθηκε και πυρπόλησε το μοναστήρι. Εξοργισμένος από τη σθεναρή στάση και τη συμπεριφορά του γιου του διέταξε στρατιώτες της φρουράς του να τον ρίξουν στο μπουντρούμι και να μην τον βγάλουν από κει, αν δεν επανέλθει στην πατρώα του πίστη. Οι στρατιώτες έπραξαν συμφωνά με τις εντολές του πατέρα. Έριξαν τον Κωνσταντίνο στο σκοτεινό και μουχλιασμένο μπουντρούμι και πρωί - βράδυ τον ρωτούσαν αν είχε μετανιώσει για την αποστασία του. Ο Κωνσταντίνος, όμως, τους απαντούσε με γλυκύτητα και σταθερότητα: «Το Χριστό μου δεν θα τον αρνηθώ ποτέ ο, τι και να μου κάνετε· δεν φοβάμαι τίποτα· είναι δίπλα μου και με ενισχύει». Τα όρια της υπομονής του πατέρα εξαντλήθηκαν και οργισμένος έδωσε εντολή στους στρατιώτες να τον βασανίσουν σκληρότερα και αν δεν μεταπεισθεί και πάλι, να τον οδηγήσουν στην κρεμάλα. Άλλα και τα νέα σκληρότερα βασανιστήρια δε στάθηκαν ικανά να κάμψουν το φρόνημα και την πίστη του Κωνσταντίνου. Τότε οι στρατιώτες του ανακοίνωσαν την απόφαση του πατέρα του να τον απαγχονίσει, ως τελευταία και κορυφαία απειλή, αλλά και πάλι πήραν την αγέρωχη απάντηση: «Σας λέγω και πάλι· τίποτα δεν μπορεί να με χωρίσει από το Χριστό μου. Τον αγαπώ τόσο πολύ, που δε με νοιάζει αν δώσω για την αγάπη του και τη ζωή μου ακόμη».
 Οι στρατιώτες σύμφωνα με τη διαταγή του πατέρα του, τον οδήγησαν έξω από την πόλη Καππούα, στο σημείο όπου είναι κτισμένο το σημερινό χωριό Καππά. Εδώ έριξαν σχοινί σ’ ένα χοντρό κλωνάρι του «μεγάλου πλατάνου» που υπήρχε στη θέση αυτή, πλησίον του κοινοτικού γραφείου της Καππάς και κρέμασαν τον Κωνσταντίνο. Όμως το θαύμα έγινε· το σχοινί κόπηκε τρεις φορές οπότε οι δήμιοι αναγκάστηκαν, υστέρα από διαταγή του παριστάμενου πατέρα του, να τον αποκεφαλίσουν. Η αγία ψυχή του νεαρού Κωνσταντίνου πέταξε κοντά στην αιώνια αγάπη του, το Χριστό. Το τιμημένο σκήνωμα του το έθαψαν οι χριστιανοί κοντά όταν τόπο του μαρτυρίου του, στην τοποθεσία «Τρία Δέντρα».
Ο Κωνσταντίνος μαρτύρησε στις 18 Αυγούστου 1610 μ.Χ.
Ἀπολυτίκιον  ῏Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον.Κωνσταντίνον Καππούας, τον νεομάρτυρα, ως στρατιώτην γενναίον της Εκκλησίας Χριστού, μακαρίσωμεν πιστοί και επαιναίσωμεν· ότι δυσέβειαν πατρός καταλείψας σθεναρώς, εκήρυξεν τον Σωτήρα, και νομίμως υπεραθλήσας, την κάραν δέδωκεν ως δώρον Χριστώ.

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΠΠΑ ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ







Ο ΝΕΟΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΚ ΣΑΜΑΡΙΝΗΣ ΓΡΕΒΕΝΩΝ.

Ο νεομάρτυς άγιος Δημήτριος απὸ την Σαμαρίνα .

images (1)Στίς 18 Αὐγούστου ἡ Ἱερά Μητρόπολις Γρεβενῶν καί ὁλόκληρο τό Ἑλληνορθόδοξο Γένος μας  τιμά τήν μνήμη τοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Νέου ἀπό τήν Σαμαρίνα η οποῖα ἀνήκει ἐκκλησιαστικῶς καί διοικητικῶς στά Γρεβενά.
Οἱ Βλαχόφωνοι Ἕλληνες εἶναι ἀπόγονοι τῶν γηγενῶν κατοίκων τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι κατά τήν διάρκεια τῆς ρωμαϊκῆς κατακτήσεως ὑπέστησαν μία ἀλλοίωση στό γλωσσικό τους ἰδίωμα καί συνήθισαν νά μιλοῦν τά Βλάχικα, δηλαδή μία διάλεκτο ἑλληνολατινική. Ἡ γλωσσική αὐτή ἰδθιομορφία δέν τούς ἀπεμάκρυνε ἀπό τόν Ἑλληνισμό καί τήν Ὀρθοοδοξη Ρωμηοσύνη.
Παρά τίς προσπάθειες διαφόρων ἐθνικιστικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν προπαγανδῶν ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν Βλάχων παρέμεινε ριζωμένη στήν ἑλληνικότητα καί στήν Ὀρθοδοξία. Οἱ Βλάχοι, δηλαδή οἱ Βλαχόφωνοι Ἕλληνες, μᾶς ἔδωσν μεγάλους Ἐθνικούς Εὐεργέτες, οἱ ὁποῖοι πλούτισαν μέν ἐκτός Ἑλλάδος, ἀλλά ἔστειλαν τά χρήματά τους γιά νά κτισθοῦν Ναοί, Σχολεῖα καί περικαλλῆ ἱδρύματα στήν Ἑλλάδα.
Ὁ Εὐ. Ζάππας ἔκτισε τό Ζάππειο, ὁ Γ. Ἀβέρωφ χρηματοδότησε τό θωρηκτό Ἀβέρωφ, πού κατενίκησε τούς Τούρκους στούς Βλκανικούς Πολέμους, ὁ Σίμων Σίνας ἔστειλε τά χρήματα γιά τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, Ἑλληνόβλαχοι ἀπό τό Μέτσοβο ἔκαναν τήν δωρεά γιά τήν ἀνέγερση τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβείου Πολυτεχνείου κλπ. Ἀκόμη κι ἄν μιλοῦσαν τό βλάχικο ἰδίωμα στό σπίτι τους ἐν τούτοις στήν Θεία Λειτουργία οἱ Βλάχοι χρησιμοποιοῦσαν μόνον τήν ἑλληνική γλῶσσα.
Σε ἕνα τέτοιο περιβάλλον ἐμπνευσμένο ἀπό τήν ἀγωνιστικότητα τῶν μαρτύρων καί ἁγίων τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀπό τήν ἑλληνική παιδεία , ἡ ὁποία διδάσκει τούς συνεχεῖς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους μας κατά τῶν κατακτητῶν, γεννήθηκε καί ἀνετράφη ὁ Νεομάρτυς Δημήτριος ἀπό τήν Σαμαρίνα. Ἡ πατρίδα μας ζοῦσε κάτω ἀπό τήν τυραννία τῶν Ὀθωμανῶν καί ἡ περιοχή τῆς Σαμαρίνας εἶχε ὑπαχθεῖ κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ τῶν Ἰωαννίνων. Ὁ Δημήτριος ἀφιερώθηκε ἀπό μικρός στό μοναστῆρι τῆς περιοχῆς του , τήν Ἁγάι Παρασκευή. Ἀπό τούς γονεῖς του, καί τούς μοναχούς –διδασκάλους του γαλουχήθηκε μέ τήν πίστη πρός τόν Χριστό καί μέ τήν φλόγα γιά τήν ἀπελρευθέρωση τοῦ Γένους. Μόλις πληροφορήθηκε ὅτι ὁ παπᾶ -Εὐθύμης Βλαχάβας ἑτοίμαζε ἐξέγερση τῶν κλεφταρματωλῶν μέ ἐπίκεντρο τά Ἅγια Μετέωρα ὁ νεαρός μοναχός ἔγινε στενός καί ἔμπιστος συνεργάτης του.
Τό κίνημα τοῦ Βλαχάβα ἐξερράγη τόν Μάϊο τοῦ 1808, ἀλλά ἀπέτυχε, πιθανόν κατόπιν προδοσίας. Ὁ Δημήτριος ὄχι μόνον βοήθησε στήν πνευματική προετοιμασία τῶν ἐξεγερθέντων, ἀλλά καί μετά τήν ἀτυχῆ ἔκβαση συνέχισε νά περιέρχεται τά χωριά καί νά κηρύττει τήν ἐλπίδα, τήν πίστη, τήν ὑπομονή καί τήν ἐμμονή στίς πατροπαράδοτες ἑλληνορθόδοξες ἀξίες. Παρά τό νεαρόν τῆς ἡλικίας του ἦταν δυναμικός ρήτωρ καί ἐθνεγέρτης. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀλῆ Πασᾶς ζήτησε καί ἐπέτυχε νά συλληφθεῖ ὁ Δημήτριος μαζί μέ τόν ἀρχηγό του, τόν ἀγέρωχο ἱερέα καί ὁπλαρχηγό π. Εὐθύμη Βλαχάβα. Σύρθηκαν σιδηροδέσμιοι μέχρι τά Ἰωάννινα καί ρίχθηκαν στά σκοτεινά κελλιά τοῦ φοβεροῦ Σαραγιοῦ.
Τά μαρτύρια πού ἀκολούθησαν τά εἶδε καί τά περιέγραψε ὁ Γάλλος Πρόξενος καί περιηγητής Φραγκίσκος Πουκεβίλλ. Ὁ νεαρός Δημήτριος ὑπέστη διάφορα εἴδη βασανισμῶν. Ὁ Ἀλῆ Πασᾶς προσπαθοῦσε νά ἐκμαιεύσει πληροφορίες γιά ἐνδεχόμενη ὑποστήριξη πού εἶχε τό κίνημα τοῦ Βλαχάβα ἀπό ξένες δυνάμεις, ἐννοῶντας κυρίως τήν Ρωσία. Ὁ Δημήτριος ἀρνήθηκε νά ἀπαντήσει κάί συνεχῶς ἐπεκαλεῖτο τόν Χριστό γιά νά ἐνισχύεται καί νά ἀντιμετωπίζει τόν πόνο. Ὁ Ἀλῆς τοῦ ζήτησε νά ἀφαιρέσει τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τήν ὁποία ἔφερε στό στῆθος του ὁ Δημήτριος, ἀλλά ἐκεῖνος ἀρνήθηκε. Ἡ μανία τοῦ τυράννου καί τῶν βασανιστῶν ἔγινε μεγαλύτερη καί ἐπενόησαν κάθε μορφῆς βασανιστήρια γιά νά κάμψουν τόν Δημήτριο. Τοῦ ἔδεσαν τήν κεφαλή μέ σιδερένια ἁλυσίδα, τήν ὁποία συνέσφιγγαν συνεχῶς, ὅμως μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας, ὁ μάρτυς ἔθραυσε τήν ἁλυσίδα. Τόν κρέμασαν ἀνάποδα καί τοῦ ἔψηναν τήν κεφαλή ἐπάνω στήν φωτιά, ἀλλά ἐκεῖνος ὑπέμενε καί ἐπέμενε. Ἕνας Τοῦρκος ἀπό τήν Καστοριά βλέποντας τήν πίστη καί τό θάρρος τοῦ Ἁγίου ἐπίστευσε στόν Χριστό καί ἀμέσως θανατώθηκε ἀπό τούς δημίους τοῦ Ἀλῆ.
Τελικά ὁ Ἀλῆ Πασᾶς διέταξε νά κτίσουν τό σῶμα τοῦ μάρτυρος μέσα σέ τοῖχο! Ἄφησαν σκοπίμως ἔξω ἀπό τόν τοῖχο τό κεφάλι γιά νά τόν τρέφουν καί ἔτσι νά τοῦ δημιουργοῦν δυσφορία καί νά ἐπιτείνουν τόν πόνο. Ὁ μάρτυς ἐπέζησε 10 ἡμέρες προσευχόμενος καί βασανιζόμενος διά τοῦ ἐντοιχισμοῦ. Στίς 18 Αὐγούστου1808 παρέδωσε τό πνεῦμα καί ἀμέσως ἡ φήμη τῆς ἁγιότητός του διεδόθη μεταξύ τῶν Χριστιανῶν. Ἀπό τίς πρῶτες ἡμέρες μετά τό μαρτύριό του ἄρχισαν νά ἀναφέρονται θαύματα μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός του. Ὅπως συνέβη στήν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἔτσι καί γιά τόν Νεομάρτυρα Δημήτριο ἡ συνείδηση τοῦ λαοῦ ἔκανε τήν πρώτη ἀνεπίσημη ἁγιοκατάταξη. Τό παράδειγμά του στερέωσε τήν πίστη τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί τό αἶμα του πότισε τό δέντρο τῆς λευτεριᾶς, ἡ ὁποία ἦλθε μετά ἀπό λίγα χρόνια μέ τήν Ἐθνεγερσία τοῦ 1821.
Ὁ μεγάλος ποιητής Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης ἀφιέρωσε στόν Νεομάρτυρα Δημήτριο καί στόν Ἐθνομάρτυρα παπᾶ - Εὐθύμη Βλαχάβα ( ἐτεμαχίσθη τό σῶμα του μέ ἐντολή τοῦ Ἀλῆ) τό περίφημο ἐπικό ποίημα «Τά Μνημόσυνα». Τό 1984 ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐνέκρινε τήν Ἀσματική Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου, ἡ ὁποία συνετέθη ἀπό τόν μοναχό Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη κατόπιν αἰτήματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γρεβενῶν. Τό 2007 ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γρεβενῶν κ. Σέργιος συνέγραψε τό βιβλίο «Οἱ τρεῖς Ἅγιοι τῶν Γρεβενῶν». Ἐκεῖ κάθε φιλέρευνο πνεῦμα μπορεῖ νά μάθει περισσότερα γιά τόν Ἅγιο Δημήτριο τόν ἐκ Σαμαρίνης καθώς καί γιά τόν Ὅσιο Νικάνορα, τόν κτίτορα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζάβορδας τόν θαυματουργό (+1519), καί γιά τόν Νεομάρτυρα Γεώργιο ἀπό τό Τσοῦρχλι (νῦν Ἅγιος Γεώργιος) Γρεβενῶν, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε στά Ἰωάννινα τό 1838.
Θανών ὁ Δημήτριος ἔνδον τοῦ τοίχου῏Τεῖχος ἀπροσμάχητον πιστοῖς ἐδείχθη.
Μερικά επίσης στοιχεία
Τὸ μαρτύριο τοῦ Ὁσιομάρτυρα Δημητρίου, ἀντέγραψε κατόπιν ὁ μοναχὸς Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ὁ Δουκάκης καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος στοὺς Συναξαριστὲς τους καθὼς καὶ ὁ Σ. Εὐστρατιάδης στὸ Ἁγιολόγιό του δὲν ἀναφέρουν τὴν μνήμη τοῦ νεομάρτυρα αὐτοῦ. Στὴν τοπικὴ ἁγιολογία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γρεβενῶν, ἕνα Ἡμερολόγιο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (1963), σελ. 306, ἀναφέρει τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου τὴν 18η Αὐγούστου. Τὸ Μέγα Εὐχολόγιο ὅμως, καθὼς καὶ ὁ Otto Meinardus, ἀναφέρουν τὴ μνήμη τοῦ τὴν 17η Αὐγούστου).
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Σαμαρίνης τὸν γόνον εὐσεβῶν τὸ κραταίωμα, τὸν νεοφανῆ Ἀθλοφόρον, τοῦ Σωτῆρος Δημήτριον, τιμήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί· ἀθλήσας γὰρ στερρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, Ἐκκλησίας ἀνεδείχθη νέος ἀστήρ, καὶ τῶν βοώντων πρόμαχος· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ὀσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐκλπηροῦντι διὰ σοῦ, ἡμῶν τὰ αἰτήματα.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον. Ἡ ἁγία μνήμη σου ἁγιασμὸν χορηγοῦσα, τοῖς πιστοῖς ἐπέφανεν, Ὁσιομάρτυς Κυρίου· βίῳ γὰρ, καὶ λόγῳ θείῳ πιστοὺς στηρίξας, ἤθλησας, ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ ἀνδρείως, καὶ θεόθεν ἐκοσμήθης, διπλῷ στεφάνῳ μάκαρ Δημήτριε.
Μεγαλυνάριον. Χαίροις τῆς Ἠπείρου θεῖος βλαστός, χαίροις Θεσσαλίας, λαμπαδοῦχος ὁ φαεινός· χαίροις ὁ ἀθλήσας, στερρῶς ὑπὲρ Κυρίου, Ὁσιομάρτυς χαῖρε, Χριστοῦ Δημήτριε.
21